ฉันยืนอยู่ประมาณสามคนที่อยู่ห่างจากแถวที่ Walmart เมื่อฉันดึงเสื้ออย่างรวดเร็วดึงดูดความสนใจของฉัน
เธอตื่นเต้นที่จะบอกฉันว่าเธอชื่อฮันนาห์ และใกล้จะถึงวันเกิดของเธอแล้ว เธอกำลังจัดเค้กสีชมพูสำหรับวันเกิดของเธอ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นกระแสกับสาวผมบลอนด์ผมหยิกที่สวมเสื้อจัมเปอร์สีชมพูขาวจับจีบและรองเท้าแตะสีรุ้ง
ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ถึงแถวหน้า ฮันนาห์ก็บรรยายชีวิตของเธออย่างล้นหลาม แมวของเธอชื่อรัสเซล และสุนัขของเธอชื่อทีนี่ เธอชอบแมวเพราะเธอเป็นคนชอบแมว (เธอไม่ได้พูดแบบนั้น ฉันแค่คิดไปเอง) เธออยากเป็นเชียร์ลีดเดอร์เมื่อเธอโตขึ้น อาหารโปรดของเธอคือประกายไฟบนคัพเค้กวันเกิดของเธอ แม่ของเธอถือกล่อง Duncan-Hines ไว้ด้านหลังแล้วยักไหล่
อะไรเป็นพลังสำหรับชีวิต จากนั้นฉันก็มองไปที่แม่ของเธอที่กำลังใช้ปากกาอ่านรายการซื้อของของเธอ ฉันจำได้ว่าวันเกิดเล็กๆ น้อยๆ เป็นอย่างไร
แม่ของเธออาจจะจัดทำรายการทุกสิ่งที่จำเป็นสำหรับงานเลี้ยงวันเกิดในธีมนางเงือกของฮันนาห์อย่างโมโห และเปรียบเทียบกับงบประมาณวันเกิด จากนั้นเธอก็พยายามหาวิธีจัดการทุกอย่างให้เสร็จสิ้นระหว่างวันทำงานและการเล่นกีฬากับลูกๆ อีกสามคนของเธอ
เธอน่าจะเครียดกับรายชื่อคำเชิญ เธอควรจะเชิญลูกสาวของลูกพี่ลูกน้องคนที่สองของป้าเอ็ดน่าที่พวกเขาพบกันที่สวนสาธารณะครั้งหนึ่งไหม? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนๆ นั้นโพสต์ภาพปาร์ตี้บน Facebook แล้วคนๆ นั้นเห็นว่าพวกเขาไม่ได้รับเชิญ? เธอเชิญคนมากเกินไปหรือเปล่า? ทุกคนจะเข้าห้องนั่งเล่นเพื่อเปิดของขวัญได้อย่างไร?
จริงๆ แล้วฉันไม่รู้จักแม่ของฮันนาห์ เธออาจจะเป็นคนเปิดเผยแห่งปีที่รักความบันเทิง ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าฉันเป็นผลมาจากความวิตกกังวลของฉันเองจากวันเกิดที่ผ่านมา
ฉันจำวันเกิด Spongebob Squarepants ของ Connor ที่ฉันอยู่จนถึงเช้าตรู่เพื่อทาสีเค้กแบบพื้นฐานตามตัวเลข (เฉพาะกับไอซิ่ง) ความอดทนของฉันต่อสิ่งแบบนั้นมีน้อยมาก แต่ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นความยินดีบนใบหน้าของเขาในวันรุ่งขึ้น
เด็กอายุ 3 ขวบที่เพิ่งอายุครบ 3 ขวบรู้สึกไม่พอใจกับเค้กของเขา ซึ่งจริงๆ แล้วรสชาติเหมือนสปันจ์มากกว่าสพันจ์บ็อบอยู่แล้ว
ลูกๆ ของฉันไม่ขอจัดปาร์ตี้ธีมการ์ตูนอีกต่อไป มีเพียงเพื่อนไม่กี่คนเท่านั้นที่มาออกไปเที่ยว ฉันไม่ค่อยเห็นพวกเขา นอกจากลมแรงที่พัดผ่านหลังจากที่ฉันประกาศว่ามีพิซซ่า ทิ้งร่องรอยของถุงมันฝรั่งเปล่าและห่อขนมเค้กที่ทอดยาวไปสู่ Playstation
ฉันไม่พลาดปาร์ตี้เล็กๆ พวกนั้น อันที่จริง ตอนที่ฉันอายุมากที่สุดอายุ 17 ปีเมื่อสองสามสัปดาห์ก่อน ฉันนั่งอยู่บนระเบียงพร้อมกาแฟและหนังสือ สบายใจที่ไม่ต้องหมุนเด็กที่ถูกปิดตาต่อหน้าพินนาตา
แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดว่าฉันกำลังมุ่งความสนใจไปที่สิ่งผิดๆ ในวันเกิดเหล่านั้นที่ผ่านไป
แทนที่จะมองดูเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ เหล่านั้นที่มีความสุขในวันสำคัญของพวกเขามากพอๆ กับที่ฮันนาห์เป็น ฉันพยายามทำให้สถานการณ์ต่างๆ สมบูรณ์แบบ ฉันกังวลว่าบ้านจะสะอาดพอหรือว่าทุกคนจะเข้ากันได้
ฉันหวังว่าฉันจะยอมรับสิ่งที่สำคัญและละทิ้งสิ่งที่ไม่สำคัญ ไม่ใช่แค่กับงานปาร์ตี้ แต่รวมถึงชีวิตโดยทั่วไปด้วย ฉันมักจะกังวลมากขึ้นว่าคนที่สุ่มตัวอย่างหรือแม้กระทั่งคนแปลกหน้าคิดกับฉันและมองข้ามคนที่ฉันรู้ว่าจะอยู่ที่นั่นเสมอ
เมื่อความทรงจำปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ของฉันว่ามีเด็กหยดหนึ่งในกางเกงว่ายน้ำของ Buzz Lightyear เป่าเทียนข้างสระน้ำในบ้านหลังเก่าของเรา ฉันแค่มองหน้าเด็กของเขาซึ่งตอนนี้กลายเป็นลูกผู้ชายแล้ว เสียงโซปราโนอันนุ่มนวลของเขาตอนนี้เป็นเสียงบาริโทน เป็นของขวัญที่พระเจ้าอนุญาตให้ฉันเป็นแม่ของพระองค์
ฉันไม่พลาดงานปาร์ตี้ ฉันเกลียดสิ่งที่ฉันพลาดในงานปาร์ตี้
เป็นบทเรียนชีวิตอีกบทเรียนหนึ่งที่ฉันเรียนรู้ช้า แต่ก็ไม่ได้ลดทอนทุกสิ่งที่ฉันทำถูก ไม่ต้องคุยโม้หรืออะไรทั้งนั้น แต่ก็มีอยู่บ้างเช่นกัน
นอกจากนี้ยังมีอะไรอีกมากมายที่จะเกิดขึ้นและมีหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตของพวกเขา ฉันแค่รู้สึกขอบคุณมากสำหรับสิ่งนั้น
